زمینه و هدف: سقط مکرر یکی از اختلالات شایع و مهم تولیدمثلی است که منجر به پیامدهای روانشناختی مهمی در زنان میشود. این پژوهش با هدف بررسی رابطه بین تابآوری و حمایت اجتماعی با رشد پس از سانحه در زنان با سابقه سقط خودبهخودی مکرر با نقش واسطهای عاطفه مثبت انجام شد. روش پژوهش: روش این پژوش توصیفی- همبستگی و با استفاده از مدلیابی معادلات ساختاری بود. شرکت کنندگان شامل 330 نفر از زنان با سابقه سقط بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده، پرسشنامه های تاب آوری کانر-دیویدسون ، حمایت اجتماعی ادراک شده زیمت، رشد پس از سانحه تدسکی و کالهون و عاطفه مثبت و منفی پاناس بود. یافته ها: بر اساس یافته های به دست آمده، بین عاطفه مثبت با رشد پس از سانحه و حمایت اجتماعی و تاب آوری در زنان دارای سقط مکرر رابطه معناداری وجود دارد. همچنین یافته های حاصل معادلات ساختاری نشان داد عاطفه مثبت در رابطه بین تاب آوری و رشد پس از سانحه و همچنین در رابطه بین حمایت اجتماعی و رشد پس از سانحه در زنان دارای سابقه سقط مکرر نقش واسطه ای دارد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت تاب آوری و حمایت اجتماعی با نقش واسطه ای عاطفه مثبت در به دست آمدن رشد پس از سانحه در زنان با سابقه سقط خودبه خودی مکرر موثر است، چراکه با تامین حمایت اجتماعی و تاب آور بودن و استفاده گسترده تر از عاطفه مثبت پیامدهای منفی عوارض روانشناختی در این گروه از زنان کاهش مییابد، لذا از نتایج این پژوهش می توان در جهت بهبود و توانمندسازی زنان درگیر سقط مکرر استفاده نمود.